Adventure adventure

Het is inmiddels al weer even geleden dat ik een reisverslag heb geplaatst. De afgelopen weken zijn redelijk druk en hectisch geweest. De colleges zijn begonnen en ik heb na ongeveer 3x keer van vakken te wisselen nu een redelijk goed rooster.

Maar naast al dat studeren (maar 3x in de week college, mijn weekend begint op donderdagmiddag), is er ook nog tijd geweest voor andere leuke dingen! Zo hebben we inmiddels een leuke vriendengroep opgebouwd met mensen uit Italië, Duitsland en Frankrijk. Op dit moment zijn we bezig om een trip naar de Lofoten begin november te organiseren. Daarnaast zijn we al een keer op cabintrip geweest. Dat is hier helemaal hip, zeker onder de studenten. Het idee van een cabintrip is dat je met een groep op vrijdagmiddag weg gaat, een stuk door de bergen loopt naar een cabin en dat je dan 1 of 2 nachten daar doorbrengt. Midden op de berg, zonder enige luxe. Aangezien iedereen het deed, leek het ons leuk om het ook maar eens te gaan proberen. We hadden alles geregeld: cabin was afgehuurd en er was genoeg eten en drinken ingeslagen om 24 uur in de bergen door te brengen. Het enige wat we nog misten was een compas en een kaart. Aangezien de routebeschrijving naar de cabin simpel was (sla meteen links af en volg 10 km lang de weg) en kaarten ongeveer even duur waren als het huren van de cabin, hadden we besloten om het erop te wagen. Nou dat hebben we geweten. Toen we op vrijdagmiddag klaar voor vertrek waren, pakten we de bus naar Vinjeøra. Eenmaal uit de bus gestapt besloten we het stadje in te lopen en het voor de zekerheid nog even te vragen. Bij een boerderij zei een mevrouw dat we precies de goede kant op gingen en dat het maar 2 tot 3 km was. Op dat moment begonnen we dus al een beetje te twijfelen. Het was volgens de routebeschrijving immers 10 km! Maargoed, we waren iets te laat de bus uit gestapt dus het zou ook nog best kunnen kloppen. We besloten het er dus maar op te wagen en het pad te volgen. Het weggetje werd al snel heel steil en smal, maargoed we zaten nog op het goede pad. Die mevrouw had ons namelijk verteld dat we de rode T’s langs het pad moesten volgen. Na ongeveer 1 a 1,5 uur te hebben gelopen kwamen we bij 2 hutjes aan. Ze bleken alleen niet onze hut te zijn. Alleen was het gekke dat het slot aan de buitenkant zat. Chiara, een van de Italiaanse meisjes, ontdekte dat slot en 2 seconden later bleek dat de deur gewoon open was! In geval van nood zouden we daar dus nog kunnen slapen. We besloten om toch nog maar door te lopen en het pad verder te volgen. Het pad werd inmiddels nog veel smaller en steiler, maar vooral ook heel erg drassig. Ik had mijn bergschoenen aan, maar een aantal hadden sportschoenen aan en liepen dus na 5 minuten al met natte voeten. Na ongeveer 2,5 uur lopen en een aantal lege, maar gesloten cabins begonnen we ons toch steeds meer af te vragen of we onze cabin nog wel zouden vinden. We merkten dat het langzaamaan al donkerder begon te worden en hebben uiteindelijk besloten om terug te gaan naar de eerste cabin. We zijn in een noodgang teruggelopen en naar een wandeling van ongeveer 5 uur kwamen we bij onze cabin aan. Hij was gelukkig nog steeds leeg en we konden er zo in. Alles was in het huisje te vinden en er waren gelukkig meer dan genoeg slaapplekken. Heel fijn dus. Na spaghetti te hebben gegeten en een paar biertjes te hebben gedronken, zijn we met zijn allen maar lekker gaan slapen. De volgende dag hebben we het pad weer teruggelopen en hebben we de bus naar huis gepakt. We kwamen dus thuis met een mooi verhaal en vooral met prachtige foto’s! Toen we boven op de berg zaten, konden we over het fjord kijken en hadden we een prachtige zonsondergang.

Het weekend na de cabintrip, begonnen ook de eerste trainingen van de studentenvolleybalclub van de NTNU. Je kan merken dat volleybal niet zo'n grote sport is in Noorwegen. Er zijn veel minder niveau's en weinig volleybalclubs. Dit resulteert erin dat ik opeens vet goed lijk te volleyballen en nu 2e divisie mag spelen! Kan natuurlijk niet beter. Inmiddels trainen we 3x in de week en hebben we al een heus trainingskamp achter de rug. Dit weekend was een soort van kennismakingsweekend voor de hele club. Op vrijdagmiddag vertrokken we een groep van 120 Noren naar een klein dorpje genaamd Mære op 2 uur rijden vanaf Trondheim. Die avond mochten we al beginnen met de eerste training. Op zaterdag hadden we nog een 2e en 3e training. Op zondag was de laatste en de zwaarste training. Iedereen kon amper meer lopen van de spierpijn en was helemaal kapot. Uiteindelijk hebben we in het weekend toch nog heel erg hard getraind en heb ik een aantal van die meisjes en andere mensen van die vereniging al stukken beter leren kennen. Nu merkte je pas dat Noren echt verlegen zijn. De eerste dag/avond heeft iedereen alleen maar in het Noors gepraat, waar ik dus geen touw aan vast kon knopen. Toen ik inmiddels een aantal van die meisjes steeds beter leerde kennen, kwamen ze wat losser en begonnen ze zelfs vanuit zichzelf tegen me te praten.
Aanstaand weekend is het eerste toernooi. Zaterdag hebben we 2 wedstrijden en in de avond is er een feest voor de hele volleybalclub. Zondag zijn de finales en kunnen we punten verdienen voor het landelijke kampioenschap oid. Vanavond moet ik het dus niet al te laat maken. Eerst nog een keertje trainen en daarna ga ik nog eventjes kort naar een feestje van de ISU, een vereniging voor alle internationale studenten. Hier in Noorwegen is het helemaal hip om altijd een toga party te houden, dus we worden vanavond verwacht in toga. Eindelijk weer een themafeestje!